"Bizi sevdim. Beni ya da seni değil. İkimiz bir olduğumuz zaman güzel herşey."
Ne zaman, nerede, kimden duydum hatırlamıyorum ama altına imza atıyorum.
Hayatı benimle paylaşan; sadece doğruları değil, yanlışları öğretip, "Biz"in anlamını kuvvetlendiren herkese teşekkür borcum var.
Ailem olmasaydı, "Ben" olmazdım zaten. Onlar olmasa "Biz..."
Sıcak bir evim, yüzüm biraz asıldığında nedenini çözmek için gözümün içine bakan, yaptığım her işten gurur vesilesi çıkarıp beni yücelten, nerede olursam olayım bir şekilde sesini duyuran bir ailem varsa, "Biz bir aileyiz", "Biz kardeşiz" derken bile ses daha gür çıkıyorsa "Ben"im de hayatı ve kendimi sevmem için çok nedenim var demektir.
Aynı hedef uğruna kader birliği yapılan, birlikte büyünen, bir fincan kahveye sohbetini katan, tam aklından geçirirken MSN'den pencere açıp kendini göstererek; "Kalp kalbe karşı" dedirten, ağlamak istediğinde omzunu uzatan, gülücüklerini kahkahaya çeviren, kendini yalnız hissettiğinde yanı başında beliren "Bizimkiler" olmasa "Ben" çok yalnız kalırdım.
"Ben" değil "Biz bir ekibiz" diyebilmek güzel olan. Güzel bir iş yaptıktan sonra gülen yüzler, çırpılan eller. Para kazanırken aynı havayı solumak. Bir mecburiyeti yol arkadaşlığına çevirmek. Daha önce hiç tanımadığınız birine "Kardeş" diyebilmek, bir çok büyüğü "Ağabey" olarak kabullenmek.
"Ben"ken "Biz"olmak.
Liste böyle uzayıp giderken, "Biz"ler, "Ben"i güçlendiriyor. O, şu, bu, onlar, "Ben"i üzüyor belki ama "Biz"e birşey yapamıyor.
