Yalnızlığın hikayesi

Yalnızdı..
Yapayalnız..
Adeta kalabalığın içinde saydam bir cisimdi..Kimse O'nunla konuşmuyordu..
Her gün birkaç kişi ile "hiç olmazsa" selamlaşmak için kalabalık bir parka gider oturur insanlarla tanışmak için heyecanla bekler ama başaramazdı..
Birçok kez de ilk adımı kendisi atıp etrafında gördüğü kişiler ile konuşmak istemiş ama insanlar karşılık bile vermemişti..
Onun yerine yüzlerinde cevap istermiş gibi bir ifade ile ona bakarladı..Sonrasında da yanından kalkıp giderlerdi..
Adeta bir sessizliğin içinde boğuluyordu..
Hergün sektirmeden O parka gider oturur insanların birbirleri ile ilişkilerini seyrederdi..
Parka uzaktan bakınca herkes birileri ile beraber gibi görünsede O yapayalnızdı..
Morali bozulur bir insan sesi bile duyamadan eve dönerdi..
İnsanlar sanki O'na tavır almıştı..
Alışveriş yaptığı yerlerin sahipleri bile O'nunla tek kelime konuşmuyordu..
Hiç susmayan telefonunun çaldığını da uzun zamandır duymamıştı..
Tek dostu aynadaki silueti kalmıştı..
Hergün kalkınca dostunun karşısına geçip "bu gün farklı olacak.." diye sözler vermeye başladı..
Ama o kadar umutsuzdu ki günün farklı olacağından..Bu sözü verirken kendi sesini kendi bile duymazdı..
Neden böyle olmuştu?En ufak fikri yoktu..
Herşey normalken bir anda değişmişti..
Yalnız kalmıştı..
Son bir aydır böyleydi..

Bir gün karar verdi..
Gidecekti..
Buralardan uzaklaşacaktı..Kendisine sırtını dönen insanlara elveda diyecekti..
Bırakın doğup büyüdüğü bu şehri, ülkesini terk edecekti..
İnternette Amerikadan bir iş ilanı gördü..
Tam olarak uygun sayılırdı bu işe..Hemen müracaat etti..
Özgeçmişi sayesinde hemen kabul edildi..Artık tek yapacağı vize almaktı..O da çantada keklik gibi gözüküyordu..

Sağlık kontrolü için bir hastaneye gitti..İnsanlar -hatta doktorlar- burada da O'nla hiç konuşmadı..Ama artık umrunda değildi..Nasılsa yakında kurtulacaktı..
Bir çok testi yaptırdıktan sonra kulak-burun-boğaz'a girdi..Doktor çeşitli testlerden sonra kulağına eğildi ve kulağı ile uğraşmaya başladı.."Noluyo lan" demeye kalkacakken birden gökgürültüsü gibi bir ses duydu..Sonra da hastanenin seslerini..Ve -son bir aydır- ilk defa insan sesini...

-Beyfendi bu kulak tıkaçlarını bu kadar derine sokarsanız hiçbir şey duyamazsınız..
-Hassktir..Geçen ay soktuğum kulak tıkacını çıkarmayı unutmuşum..Bende diyorum neden hiçkimse benle konuşmuyo..Meğer hiç kimseyi duymamışım...

Evet..O yalnız filan değildi..Sadece biraz unutkandı..Kulağında -inşaat sesini duymayım diye taktığı- tıkacı unutmuş ve duyamadığını anlayamamıştı...
(Ne unutkanı..Düpedüz mal...İnsan hiç olmazsa telefonuna bakar di mi..100küsür mesajla cevapsız arama duruyo orda...)